Ik word geboeid door de littekens van het eeuwenlange gevecht tegen de zee, die je in dit landschap ziet. De dynamiek van de zee is overal om je heen. Maar dat niet alleen; uit deze strijd is een bruikbaar, mooi en soms intiem landschap ontstaan, de unieke biotoop van de laaglandmens, die de Noord-Hollander van origine is. Hier sta ik aan de buitenkant van een voormalige zeedijk, kronkelig vanwege de vele dijkdoorbraken. De Westfriese Zeedijk, ook wel de Omringdijk genoemd, omdat hij rond 1250 na Chr. het toen bewoonde deel van West-Friesland omsloot. (Een van de mooiste fietstochten in Nederland trouwens, bijzonder leerzaam om die dijk rond te fietsen). Links is het ‘oude’ land nog net te zien, rechts het enorme zeegat van de Zijpe, dat in 1597 definitief werd bedijkt. Maar de zee is vreemd genoeg gebleven, ik voel haar nog steeds in- en uitstromen. In de verte links de rand van de duinen van Schoorl. Twee bewoonde landschappen, vroeger gescheiden door het water, nu verenigd door het bedijkingslandschap van de Zijpe.