De overweldigende schoonheid van het duingebied tussen Bergen en Schoorl bevat een mysterieuze plek van ontdekking, ontmoeting, verstilling. Een onooglijk betonnen koepeltje - een bunkertje? Maar van wie, waarom? - wat los van het wandelpad: een hellingbaan voert je de krocht in, een beetje eng. En daar ligt een schriftje. Ga je gang, schrijf er in, laat een vonk na in het hart van wie je navolgt. Een dichtregel van Vasalis, een ontboezeming over een ontrouwe partner, een impressie van het geluk van het waarnemen van een zandhagedis... Wat is schoonheid meer dan in je middenrif geraakt te worden door je allerindividueelste emotie in reactie op een specifieke expressie? Wat een verrassing om op zo'n onverwachte plek, in een artefact van moord- en doodslag (wat is een bunker anders?), in een onooglijk schriftje de ontvouwen harten te ontmoeten van ongeziene wandelaars die net zo worstelen en net zo genieten van het leven als ikzelf. Wat ben je MOOI, Noord-Hollander!