Op het kruispunt van de Wormerweg en de Volgerweg, krijg je, als even afstapt, dit alledaagse panorama te zien. Rechts de rand van de erfbeplanting van een stolp, in het midden een ‘tocht’, een onderdeel van het afwateringssysteem van de polder, met een prozaïsche betonnen duiker en aan de overkant van de weg een houten stuwtje, dat daar in de ogenschijnlijk volkomen vlakke bodem nodig is om water in de sloot te houden. Dat weerspiegelt het patroon en de hoogteverschillen in het vroegere waddenlandschap, net zoals die nu op de huidige Wadden zichtbaar zijn. Daarnaast de Volgerweg, een polderlaan met ranke iepen die hier, anders dan normaal in de Beemster, direct langs de afwateringstocht loopt. Een praktische uitzondering in de strenge architectonische regelmaat van de Beemster, waarin een vierkante ‘polderkamer’ aan twee aaneengesloten zijden begrensd wordt door een tocht en aan de tegenover liggende zijden door een polderweg. Op de achtergrond zie je de coulissen die de polderkamer begrenzen, met net daarvóór, ongeveer in het midden, de uit de toon vallende heuvel van het Fort bij Spijkerboor, een onderdeel van de 19e eeuwse verdedigingslinie Stelling van Amsterdam. Het blijft raadselachtig, hoe de regelmaat van het eenvoudige en utilitaire poldersysteem - met geïmproviseerde aanpassingen - zulk een schoonheid heeft voortgebracht. Dat is misschien het wonder van de droogmakerij. ............. Een vriendin bracht dit wonder onder woorden in deze strofe uit een lofdicht op het polderlandschap: … Dit land van rechte lijnen; die naar de horizon verdwijnen; hield altoos tegen het water stand: O Land van Zee en Zee van Land! (Margo Verhaar, 2005)