Deze plek ligt in de droogmakerij de Beemster, definitief drooggemalen in 1612. Uit de speculatieve drooglegging ontstond een bijzonder landschap, misschien de locus classicus van Nederland. Naast weidse vergezichten heeft de landschapsarchitectuur hier een ongekende ruimtelijkheid en intimiteit geschapen. Het erf van een stolp langs de Wormerweg, naar het zuiden kijkend. Als in een visioen werpen de bomen hun schaduw en speelt het zonlicht om de kloeke stolp. Zie hoe sober de inrichting eigenlijk is en hoe rijk geschakeerd het beeld. Het is alsof je in een Hollands binnenhuis kijkt op een 17e eeuws schilderij. In werkelijkheid sta je op de bodem van een reusachtig veenmeer, ontstaan uit de vernietiging van het ten koste van enorme inspanningen ontgonnen veenlandschap, dat hier vroeger was. De bodem bestaat uit ‘Oude Blauwe Zeeklei’ zoals we vroeger op school bij aardrijkskunde leerden, een waddenlandschap, duizenden jaren geleden gevormd door de zee. De luister van het Beemster landschap reflecteert de diepe gelaagdheid van het beeld.