Villa Lotta – Diemen

We troffen een nieuwbouwwijk in wording aan op het eindpunt van lijn 19. Voor de financiële crisis begonnen, stilgelegd, overgenomen door standaardproducten in rijtjes en welstandsvrije zelfbouwkavels. De onbebouwde ruimte dichtgeregeld. Op onze locatie, in het stedenbouwkundig plan ook als woonbuurtje bedoeld, stond nog een schoolgebouw. Als je goed keek, bleek het een eiland. Aan een mooi oud wilgenlaantje, de Kriekenoord, en de loods naast ons bleek een drukbezocht zwembad waar alle kinderen zwemles krijgen. Pantar brengt bedrijvigheid, een grotere schaal landschap en, last but not least, de karakteristieke Rietschuur, wat verstopt achter parkeerterreinen, onmiskenbaar een eigengereid gebouw. Via deze Rietschuur ontdekten we Frank van Klingeren, de architect, ook van de Meerpaal in Dronten. Over eigengereid gesproken… Hij was er van overtuigd dat niets permanent is, dat gebouwen het leven in zich op moeten nemen en mee veranderen in de tijd. Hij predikte “hinder en ontklontering”, zo heet ook zijn biografie. Hinder bedoelde hij positief, doordat een plek voor vele doeleinden gebruikt kan worden ontstaat er hinder van elkaar. In zijn ogen leidt dat juist tot nieuwe activiteiten en kruisbestuiving. Met ontklontering bedoelde hij met name de woningbouw. Zijn schrikbeeld was dat iedereen zich zou terugtrekken achter een hoge heg en er geen gemeenschappelijk domein overbleef. Als ultiem voorbeeld van de leefomgeving gebruikte hij de camping. Een klein eigen domein, veel gemeenschappelijkheid in een informele omgeving. Voor wie werd dit eiland? In het verlengde van de eigengereidheid dachten we meteen aan Lotta uit de Kabaalstraat. Kleine, eigenwijze, rebelse, nieuwsgierige, stoute en zo aandoenlijke, typische Astrid Lindgren, heldin. Ze ontdekt het leven al scharrelend in en rondom thuis en maakt allerlei avonturen mee. En zo ontstond een eigengereide karakteristiek, een eigenwijs eiland. Voor alle Lotta’s van afstand meteen herkenbaar. Met een knipoog naar van Klingerens Rietschuur en campingmodel. De tentdaken herbergen PV panelen, de luiken dienen als zonwering en werken ook echt. En natuurlijk, met zo weinig verharding als het gemeentelijk beleid toeliet, met aandacht voor klimaat, biodiversiteit en natuur inclusiviteit, samen een landschap om te gebruiken, om in te scharrelen.